Koronavirüs Günlerinde Hatırladıklarım ve Keşifler 40

30 küsur yıl önce Vanilla Fudge, 1967 yılındaki   ilk albümleriyle benim kulağımda tahtını kurmuştu. Şimdi şu korona günlerinde bu plağı bir kez daha hatırladım ve yıllar sonra bile o taht daha da ayrıcalıklı hale gelerek yerini koruyor, olduğunu anladım.

Çok Eski Yazlık Sinemalar Tadında

Vanilla Fudge

"Vanilla Fudge"

 (1967)
Atco

 Seksenlerin sonlarına doğru bulduğum bu plak ile tanımıştım, Vanilla Fudge'u. Beni bu gruba yönelten ilk dürtü yabancı dergilerde bu grup için "heavy metal'in hazırlayıcıları" olarak yazmalarıydı. Sanırım "proto metal" gibi bir tanımlama da yapıyorlardı. Bu gruba yönelmemin ikinci dürtüsü ise bateristiydi. O dönemlerde Dio'nun bateristi Vinny Appice'i çok seviyordum ve bu elemanın kardeşi Carmine Appice de Vanilla Fudge'un davulcusuydu. Onunla da tanışıklığımız daha önceden kulak aşinalığı olarak da vardı hani(tıfıl günlerimde sevdiğim Rod Stewart albümlerinde davulcusuydu).

Böylece Vanilla Fudge plağını almış ve eve gelip hemen dinlemeye koyulmuştum. Elbette o 80 sonunun heavysi ile alakalı bir sound değildi, hatta gayet doğal olacak ki 60'ların havası hakimdi. Fakat o Carmine Appice'in davulu beni alıp götürecekti. Hatta öyle ki, o dönem devlerim arasındaki Ian Paice, Bonham'ın yanına yerleşecekti. O albümde benim aklımı başımdan alan bir başka isim de Mark Stein'di. Hatta isim değil o hammond org'un sesi yerleşecekti kulağıma teklifsiz. 

O plaktaki sound sanki çocukluğumun yazlık açık hava sinemaları gibi bir şeydi ama daha sonraki yılların tutkularını da birleştiren bir şeydi bu. 

Tim Bogert (bas, vokal), Vince Martel (lead gitar, vokal), daha önceden Tommy Bolin ve Alice Cooper'la da çalışmış olan Mark Stein (org, piyano, vokal) ve Carmine Appice ( davul, vokal)'den kurulu Vanilla Fudge, 1967 yılındaki bu ilk albümleriyle benim kulağımda tahtını kurmuştu, o yıllarda. Şimdi şu korono günlerinde bu plağı bir kez daha hatırladım ve yıllar sonra bile o taht daha da ayrıcalıklı hale gelerek yerini koruyor, olduğunu anladım.

Vanilla Fudge'nin en büyük özelliği bir iki yıl önce çıkan pop parçalarını kavır yaparak saykodelik dokuya büründürerek hard rock yoruma ulaştırmaktı. Öyle ki o bilindik, "hit" olmuş parçalar doğaçlamalarla uzayarak yepyeni bir yorumla hard rock halinde işleniyordu. Bu albümde de 1965 yılının Beatles'ın "Ticket To Ride", Curtis Mayfield'ın "People Get Ready" gibi hit parçaları, 1966'nın Sonny and Cher'in pop klasiği "Bang Bang" ile The Supremes'in soul klasiği "You Keep Me Hanging On" yorumlanarak başka bir ruha bürünüyordu. Bu öyle bir şeydi ki "You Keep Me Hanging On"un Vanilla Fudge'un parçası olduğu bile sanılır.

Vanilla Fudge bu albümde Rod Argent'in (Argent'ten önceki) grubu Zombie'nin 1964 plağı "She's Not There"i yaptığı gibi Beatles'ın unutulmaz klasiği "Elenor Rigby"i de yorumlamıştı.

Amerikalı grup Vanilla Fudge parçaları saykodelik tınılı işleme ve doğaçlamalarla yepyeni bir hale getirmekle kalmıyor, ayrıca her elemanı kimi zaman solo kimi zamanda ayrı ayrı seslerden geri vokaller de yapıyorlardı. 

Onların tarzını gerçekten çok özlemişim. Zira bu yazıyı yazmak için üç gün geçirdim, sırf biraz daha dinlemek için. 

Aptulika
Koronavirüs Günleri