Johnny Ray Jones'un "Way Down South" albümü

Nedendir bilmem yeni sesler yeni keşifler arayışı, yaşlandıkça ben de azalmıyor hatta daha da azıyor diyebilirim. Tabi bu konuda blues türevi müzikler daha bereketli. İşte bu geceki keşif gezintimde de Johnny Ray Jones'un yeni albümü "Way Down South" çıkacaktı karşıma. 

Johnny Ray Jones ismini daha önce bilmiyordum. Zaten adam topu topu iki albüm yapmış ve bundan öncesinde yaptığından da daha yeni haberim oldu. Ancak albüm kapağına baktığımda birden, ben bu adamı bir yerlerden biliyorum dedim. Ne kadar düşünürsem düşüneyim nereden bağlantı kurduğumu bilemedim. hatta bir ara daha önce çalıştığı müzisyen veya grup var mıdır diye araştırdıysam da nafile.... hiçbir bağlantı bulamadım. Ama rahat duramıyorum, kafama takıldı bir kere... Bu sefer de adamın başka fotograflarına bakmak için girdim google'a.

Orada gezinirken şu fotograftan kime benzettiğimi anladım. Çeyrek asırlık dostum Cenk Ünnü. Bizim Cenk, Pentagram'da davul çalmasa ve blues vokalisti olsaydı böyle olurdu. Tabii çenesine bir de beyaz sakal ekleseydik aynı olacakmış. Bu arada can dostum Cenk'e de buradan bir selam gönderelim. 

Güney Kaliforniyalı blues vokalisti Johnny Ray Jones'un bu ikinci albümü. İlk albümünü 2017'de "Feet Back in the Door" adıyla çıkaran Jones, aslında 1980'den bu yana profesyonel anlamda müzik aleminde olan biri. Daha tıfıl denilecek gençlik yıllarında Los Angeles barlarında efsanevi bluesçu Sam 'Bluzman' Taylor'un programlarında yer alarak pişmiş. Bundan sonra da Big Joe Turner ve ardından The Red Devils grubuyla çalışmış. 

2017 tarihli ilk albümünü dinlemiş değilim ama bu son albümü dinlerken bu  adam albüm yapmak için niye bu kadar beklemiş demeden de edemiyorum. Sesi dik ve bas tonlarda, onu dinlerken aklıma hemen Barry White gelecekti. Ancak adamımız o kadar soul tarzında değil. Aklıma gelen bir başka isim de Dr John olacaktı ki bu tavra daha iyi uyuyor diyebilirim.  Johnny Ray Jones'un ses rengini tarif etmek istersem bas tonlarda ama kimi zaman kadifeleşen ama her daim yaşanmışlığı olan insanların bir öykü anlatıyormuş havasındaki sesi. Dinlerken sesin daha çok soul havasına yakın olduğunu hissediyorsunuz ama Jones bunu blues ve rock kulvarına taşıyor. Aslında bu sesi saatlerce anlatmak isterim ama kelimelerim yeterli olmuyor... zaten olsaydı edebiyatçı olurdum. 

"Way Down South" albümü blues, Americana ve soul tarzlarını çok güzel harmanlıyor.  Johnny Ray Jones bu ikinci albümde heybetli bir kadroyu da bir araya getirmiş. Bu kadroyu yazarken yanlarına da parentez içinde daha önceden yer aldıkları grup ve müzisyenleri de yazacağım ki referansları daha iyi anlaşılsın. 

Davulda Tony Braunagel (Phantom Blues Band, Taj Mahal, Bonnie Rait, Robert Cray, Eric Burdon)

Gitarlarda Johnny Lee Schell (Phantom Blues Band, Bonnie Rait, Taj Mahal) 

Piyano ve orgda Mike Finnigan (Bonnie Raitt, Phantom Blues Band, Joe Cocker, Etta James)

Basda James “Hutch” Hutchinson (Bonnie Raitt, The Neville Brothers, Joe Cocker), 

Tenor Saksafonda Joe Sublett (Phantom Blues Band, Stevie Ray Vaughan, Taj Mahal, Bonnie Raitt), 

Trompette Mark Pender (Bruce Springsteen, Southside Johnny) 

Trombonda Ritchie “La Bamba” Rosenberg (Bruce Springsteen, Southside Johnny).

Bu kadroya ek olarak usta gitarist Coco Montoya da "L.A. Fog" isimli parçada konuk olmuş. Bu parçada Nita Whittaker'ın geri vokalleri oldukça etkileyici. 

Johnny Ray Jones, "Way Down South" albümünde bizi 1970'lerin havalarına götürüyor ama bir kez daha vurgulayayım bu sesi bir yerlere not edin.

APTULİKA