Jose Smith, "Bird of Passage" albümünde 1940 ve 50'lerin caz big band'lerini blues rock'ta canlandırıyor. Blues, rock ve caz'ın birleştirip nefeslilerden oluşan dev bir kadro ile yapılan bu albümde, görkemli bir etki sağlanırken, geçmişin big band yapısı günümüze taşınıyor.
Amerikalı usta gitarist Josh Smith, 8 Nisan 2022'de Flat V Music etiketiyle çıkan "Bird of Passage" albümünde büyük orkestra ile bir albüm yapma arzusunu gerçekleştiriyor. Büyük orkestra dediğimiz o eskilerin 1950'lili yılların caz big band'lerini hatırlatan bir yapı.
Rüya Projeleri listesinden
Yapımcılığını Josh Smith ve basçı Calvin Turner'ın üstlendiği albümün kayıtları Los Angeles'ta Flat V Stüdyo'larında ve Nashville'de Sound Emporium Stüdyo'larında yapılmış. Smith uzun zamandır bu tür bir albüm yapmak istiyormuş ama bunu gerçekleştirmek için, daha önce olanak bulamamış... “Her zaman devam eden bir rüya projeleri listem vardır” diyen Josh Smith sözlerine şöyle devam ediyor: “Bu, Calvin Turner ile yıllardır konuştuğumuz bir konuydu. O beni gaza getirdi ve başladım.” Böylece basta Calvin Turner, davulda Lemar Carter, orgda Larry Goldings ve bir parça da da kontrbasta kuzeni Alex Frank'i yanına alan gitarist, nefesli enstrümanlardan oluşan geniş bir orkestra ile bu çalışmayı oluşturmuş. (1)
Şimdi de burada bir virgül koyalım ve Josh Smith'i biraz tanıtmaya girişelim. İtiraf edeyim ki ben de tesadüfen bulduğum, bu albümüyle tanıdım bu ismi. Mick Jagger , Joe Bonamassa , Eric Johnson ve Raphael Saddiq gibi isimlerle de aynı sahneye çıkmış olan Smith, Amarikalı bir bir gitarist. Connecticut'ta doğup Florida'da büyüyen Smith , gitara altı yaşında başlamış. Yirmili yaşlarının başında Los Angeles'a taşınmadan önce sekiz yılını bölgesel blues grubu The Rhino Cats'in solo gitaristi olarak geçirdi. Orada, Joe Bonamassa , Eric Johnson , Andy Timmons ve Kirk Fletcher gibi birçok önde gelen sanatçıyla kayıt ve performans sergileyerek çok aranan bir stüdyo müzisyeni olarak görev yapmış. 2009'dan itibaren de kendi adına solo albümler yapan sanatçının "Bird of Passage" çalışması da yedinci albümü olmakta. (2)
Big Band'lerin dayanılmaz cazibesi
Artık yazının bundan sonrasında Josh Smith'in yeni çıkan "Bird of Passage" albümüne... Şimdi haklı olarak, "sanki başka bir yerde miydik?" diye soracaksınız. Elbette haklısınız ama yazının bundan sonrasına albüme benim penceremden bir bakış sunacağım.
Jose Smith'in "Bird of Passage" albümünü dinlerken aklıma hemen Alexis Korner'ın 1970 ve 1972 yılında yaptığı CCS albümleri gelecekti. (3) İngiliz Blues'unun bu büyük ustası da 1940 ve 50'lerin caz big band'lerini blues rock'ta canlandırmıştı, o yıllarda. Üstelik o yılların İngilizlerinde bu tutku da olan sadece Korner değildi. Graham Bond da (4) bu tutku ile bir çok çalışma yapmıştı. İşin ilginç yanı o yıllarda ABD'li müzisyenler big band'lerden çoktan vazgeçmişlerdi bile. Ha bu arada pek haksızlık etmeyelim hani Amerika'da da 1970'li yıllarda Blood Sweat and Tears ve Chicago gibi güzellikler de rock ile caz'ı birleştirip nefeslilerden de oluşan rock big band'leri kuracaklardı. İşte Smith'in "Bird of Passage" albümünü dinlerken aklıma bunlar gelecekti.
"Bird of Passage" ile evimize giren büyük orkestra
Albümün ilk parçası "Doublecross"ta o muhteşem big band havasına giriveriyorsunuz. İşin en güzel yanı da siyah - beyaz bir film karesi hayal gücünüze göre kafanızda canlanıveriyor. Nefeslilerin her tonda farklı akışında sunulan farklı boyutlarındaki fonda sağlanan hareketli akışta Smith'in tane tane gitar solosu akıp gidiyor. Sona doğru orgun kirli tondaki solosu bizi içine almaya yetiyor. Enerji dolu bu başlangıçtan sonra "Brand New" geliyor. Bu albümde yer alan tek vokalli parça olmakta ve blues ile caz arasında gidip gelen duygusal bir atmosfere kapılarımızı açıyoruz. Bu arada "Brand New"de vokali de Smith üstleniyor. Böyle damardan bir sesi olan başka biri olsa her parçada vokal yapardı ama bu yetisini bir parçada kullanması daha akılcı olmuş, zira olayın yönü başka bir noktaya kayabilirdi.
Albümü dinlerken bu ekip tekmili birden İstanbul Festivali'ne gelse ve Açık Hava Tiyatrosu'nda konser verse duygusu geçiveriyor aklımdan, ama artık İstanbul Festivali yapılıyor mu? (elbette yapılıyor ama benim ki gıcıklık olsun hesabı) ... ya da yapılıyorsa bile o otuz yıl öncelerindeki gibi ilgi var mı? soruları birbiri ardına geçiveriyor akıl dehlizlerimden.
Üçüncü sırada “Hopeless Quarters” geliyor ve gene enstrümantale dönüyoruz. Ardından gelen "Fat Hair"de Josh Smith'in yumuşak tonlu gitarı içe akar bir şekilde başlıyor ve big band'in aralarda açtığı kulvarlarla nefesleniyoruz. Larry Goldings'in org ile yaptığı keskin oyunlar da dikkat çekici. Sonrasında “Rare Plus” geliyor ve bu sefer de 1970'lerin funk havası big band'e taşınıyor. Lemar Carter'ın davul atakları tansiyonu idare ederken, Smith funk ritminde alt yapıda fonu oluştururken org harika sololarla fink atıyor ardında gitar tizden kesik kesik sololarıyla giderken nefesliler coşuyor.
"The Wayfarer" ve Unauthorized Cinnamon" ile son bulan albümde blues'tan caz'a varan bir big band yolculuğunda retro bir keyfe varıyoruz. Josh Smith "Bird of Passage" albümünde bizi bir yandan elli yıl öncesine götürüyor ama big band yapısını bugüne taşıyarak yeni bir iş yapmış oluyor. Sizi bilemem ama beni fazlasıyla heyecanlandırdı bu çalışma.
APTULİKA
(1) Mke O'Cull'un www.rockandbluesmuse.com/ daki haberinden
(2) https://www.allmusic.com/artist/josh-smith-mn0002339671/biography
(3) https://en.wikipedia.org/wiki/C.C.S._2
(4) https://en.wikipedia.org/wiki/Graham_Bond
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder