 |
|
Ray Charles / Onu tanımlamak ne mümkün ( 2004) – 19,2 x 26,4
cm (Erhan Nailoğlu koleksiyonu)
|
"Cem Karaca'dan Zappa'ya" Sergisi'nden 5
"Cem Karaca'dan Zappa'ya" isimli sergim bir ay açık kaldı ve bu hafta sonu (11 Kasım 2019) bitiyor. Sergi boyunca bulunurken çizimlerle ilgili kısa yazılar da yazdım. Bunlar kimi zaman çizilen işlerle ilgil olduğu gibi kimi zaman da sergideki izlenimleri ve anektodları içeriyordu. Bu yazılara aralıklarla yer vereceğim. Böylelikle sergiye gelme imkanı olmayanlar buradan izleme olanağını bulurken, sergiye gelmiş olanlar da tekrar o anları yaşayacaklar. Ha bu arada sergiye gelmiş olanlarda tablolarla ilgili sergi izlenimlerini yazabilirler. ( bluesperisan@gmail.com )
RAY CHARLES
"Onu Tanımlamak... Ne Mümkün"
Ray Charles için yüzlerce şey yazılabilir ama serginin açılışından bir gün sonrası yaşadığım izlenim kadar hiç biri öncelik taşıyamazmış gibi geliyor bana.
11 Ekim'de sergi açılmıştı ve bir gün sonrası da ziyarete gelenleri karşılamak için orada bulunuyordum.
Sergiye bir anne daha henüz ilkokula yeni başlamış olan kızı ile geldi. Çizimleri gezerken her müzisyeni de kızına anlatıyordu. Bu anlatma kimi zaman da cep telefonundan you tube'a girip müziklerini dinletmekle de sürüyordu. Bazı çizimlerin önünde anne kızına,
"Bu kim?" diye soruyor ve cevabını alıyordu.
Ray Charles'ın çiziminin önüne gelince anne gene,
"Bu kim?" diye sordu
ama kız cevap vermedi. Annesinin sorusuna cevap yerine bir anda dans etmeye başlayarak, Ray Charles'ın "What'd I Say" parçasını söylemeye başlamaz mı?
İnanılmaz bir olaydı ve ufak kızın şarkıyı okumasının yanı sıra dans etmesi aynı aşağıda paylaştığım videodaki 1959 konserinin sonuna doğru gençlerin dans etmesi gibiydi. 2012'de doğmuş ufak bir kız, 60 yıl öncesinin gençlerinin birikimini neşeye döndürerek bugüne ( ne bugüne... yarına) taşıyordu.
Siz ne dersiniz bilmem ama benim için gelecek adına umut veren bir görüntüydü. Etrafta somurtuk yüzler, ekranlarda kavga edenler ve bilcümle homurtular arasında bu küçük kız umut vermez mi adostlar.
11 Ekim'de sergi açılmıştı ve bir gün sonrası da ziyarete gelenleri karşılamak için orada bulunuyordum.
Sergiye bir anne daha henüz ilkokula yeni başlamış olan kızı ile geldi. Çizimleri gezerken her müzisyeni de kızına anlatıyordu. Bu anlatma kimi zaman da cep telefonundan you tube'a girip müziklerini dinletmekle de sürüyordu. Bazı çizimlerin önünde anne kızına,
"Bu kim?" diye soruyor ve cevabını alıyordu.
Ray Charles'ın çiziminin önüne gelince anne gene,
"Bu kim?" diye sordu
ama kız cevap vermedi. Annesinin sorusuna cevap yerine bir anda dans etmeye başlayarak, Ray Charles'ın "What'd I Say" parçasını söylemeye başlamaz mı?
İnanılmaz bir olaydı ve ufak kızın şarkıyı okumasının yanı sıra dans etmesi aynı aşağıda paylaştığım videodaki 1959 konserinin sonuna doğru gençlerin dans etmesi gibiydi. 2012'de doğmuş ufak bir kız, 60 yıl öncesinin gençlerinin birikimini neşeye döndürerek bugüne ( ne bugüne... yarına) taşıyordu.
Siz ne dersiniz bilmem ama benim için gelecek adına umut veren bir görüntüydü. Etrafta somurtuk yüzler, ekranlarda kavga edenler ve bilcümle homurtular arasında bu küçük kız umut vermez mi adostlar.
Aptulika
12 Ekim 2019
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder