Def Leppard'ın yeni çıkan bir albümü her zaman dikkatimi çekmiştir. Bu grubun benim için vazgeçilmez olduğu söylenemez ama kulağım her daim onların yaptığı müziğe açıktır. Grup bana hep ilk göz ağrılarımı, yani Sweet, Slade ve T Rex'i hatırlatır. Bu seferki buluşmamızın adı: "Diamond Star Halos" isimli ikili albüm. Aradan geçen 7 yıl sonra çıkan Def Leppard albümü. İster bubble gum ister glam isterse saç rock deyin ve aklınız sıra aşağılayın ama bu tarzı bir sürü esnaf zihniyetli rock'a tercih ederim.
40 yılı aşkın müzikal kariyerinde Def Leppard, vokalist Joe Elliott, basçı Rick Savage, davulcu Rick Allen, gitaristler Phil Collen ve Vivian Campbell ile 30 yıldır kadrosunu koruyor.
Def Leppard'ın 7 yıllık aradan sonra çıkan "Diamond Star Halos" albümü 15 parçadan oluşan double bir albüm. Buradan bir uyarı yapmak gerekirse albümü plak halinde dinlemek, parçaların dağılımı açısından daha hayırlı ama benim gibi spotify'den dinliyorsanız albümü dört parçaya bölüp dinlemeniz daha güzel diyebilirim. Bu akla ziyan öneriden sonra albümü dinlemeye koyulalım ve açılışta yer alan "Take What You Want" ile adımımızı atıverelim. Böylesi bir açılışla emin ellerde olduğumuz anladıktan sonra gelen "Kick" ile 1970'li yıllara T Rex ve Sweet günlerine dönüveriyoruz. Bana katılan olacağını pek sanmasam da bu parçayı konserde dinlemenin keyfine ve coşkusuna hiç bir şeye değişmem. Ritim hiç aksamadan "Fire It Up"a geçiyoruz, sonda da tadından yenmez bir gitar solosu tam oturuyor.
10 dakikalık hard rock ve glam hareketliliğinden sonra "This Guitar" ile "ne oldu yahu!" diyoruz. Bu parçada Alison Kraus vokaliyle konuk olurken gitar ufaktan country tonunda akıyor. Parçanın ortalarına doğru yabancılaşmadan kurtuluyoruz ve gelen gitar solosu ile rotaya giriyoruz. "This Guitar"ın tempo değişiminden sonra "SOS Emergency" ile yeniden açılıştaki havaya dönüyoruz, bir başka yönden de eski Def Leppard günlerine göz kırpıyoruz. Sanki parça biraz bizi tavlamak için yapılmış gibi geldi ama yapacak bir şey yok hani. "Liquid Dust" ile melodiye kendimizi kaptırıyoruz. Parçadaki dikkat çekici öge ise orkestrasyon katılımı ve efektlerle zenginleşmesi. Eh biraz ( aynı olmasa da ) Led Zeppelin'in "Kasmir"ivari bir oryantalliği de hissediyoruz. Ara vermeden harika bir geçişle "U Rok Mi" geliyor. Albüm buraya kadar ritmik ve alışıldık gaz verici düzeyde gidiyor. Adeta yüklenen 7 parça ile elden ne gelirse yapılmış gibi. Öyle ki adeta mutlak biri tutmalı denilerek işi sağlama bağlamışlar. Benim için albümün ikinci bölümü denilecek 8 parçadan oluşan ikinci yarısı daha progresif fikirlerle oluşmuş gibi. İşte bu bölümü açan "Goodbye For Good This Time" benim için en ayrıcalıklı ve sevdiğim parça. Harika bir orkestrasyon ve ortadaki akustik gitar solosu çok akılcı ve müzikaliteyi arttırıcı nitelikte. Bu parçadan sonra albümü dinlemeyi bile bırakabilirdim hani... ama dediğim gibi bu bir başlangıçtı ve yeni bir albüme adım atıyor gibiydim ve bırakmak olmazdı. "All We Need" ile Brit ve modern fikirler katılırken sonrasına gelen "Open Your Eyes" ile bas gitarı daha bir hissediyoruz.
15 parçanın yer aldığı upuzun bir albüm ile Def Leppard'ı dinlemek ve değerlendirmek insanı ziyadesiyle yoruyor. Belli ki bu eski devler oldukça ağır bir emek vermişler. Bu tipte tek albüm yapmak yerine iki ayrı albüm bile çıkartabilirmişler ama galiba işi sağlama almak istemişler. Hani o meşhur Yeşilçam filmi repliği gibi "Bu da mı gol değil Hakim Bey!" demek istemişler ama bu kadar dikkat verecek rock dinleyicisi kaldı mı bilemem.
Her şey bir yana uzunca bir aradan sonra Def Leppard'a böylesi uzun bir zaman ayırdım diyebilirim. Bu arada albümün finaline oturan "From Here To Eternity" de bir başka güzel çalışma diyebilirim.
APTULİKA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder