Duke Robillard'ın son albümü "They Called It Rhythm & Blues" keyfimi yerine getirdi ve bununla da kalmayarak çalışma odamı bir caz bara döndürdü. Her gece başlıyorum albümü dinlemeye, ortalık bambaşka oluyor. Bu arada her şey ateş pahası, bundan önce de barda bir şey içip, canlı müzik dinlemeye gidenin vay halineydi zaten, sizin anlayacağınız yeni durum daha da katmerli oldu hani. Böyle olunca da Duke Robillard imdadıma yetişti.
Bu gün bir değişiklik yapayım dedim ve Duke Aga'nın bir önceki "Blues Bash!" albümüne bir bakayım dedim ve yeniden olan oldu. Adamımız 2020'de yaptığı bu albümde "They Called It Rhythm & Blues'un ilk sinyalini vermiş. "Blues Bash!" yeni albümün bir ön hazırlığı gibi. Konuyu biraz daha açarsak, "They Called It Rhythm & Blues" u dinlerken nasıl ki 60 yıl öncesine gitmiş gibi oluyorsak, "Blues Blash!" da ise köklere dönen ama bugün yapılan bir albüm havasında buluyoruz. Beni boş boş konuşturmayın, oturun bir zahmet dinleyin! Burada lugat patlatacağım diye canım çıkıyor.
"Blues Blash!" albümünde Roomful of Blues'un kadrosundaki emektar nefesli ekibi saksafonlarıyla yerini alıyor; sırasıyla onların isimlerini ilk ayaktan zikredelim: Rich Lataille , Greg Piccolo ve Doug James. Gene eski dostlarından Michelle "Evil Gal" Willson ve "They Called ItR&B" da vokaliyle artık tanıdığımız Chris Cote da burada. Armonikasıyla Mark Hummel , piyanoda Mark Braun, klavyeci Bruce Bears , davulcu Mark Texiera ve basçılar Jesse Williams ve Marty Ballou ile ekip tamamlanmış. Bu arada gitarda tabiki Duke Robillard.
Albüm Ike Turner'dan bildiğimiz klasik, "Do You Mean It" ile zımba gibi açılıyor. Bu arada parçada Mark Texiera'ını davulu taramalı tüfek gibi giderken, Mark Braun'un piyanosu ona mermi yükler gibi ve tabii Chris Cote'un vokali canalıcı. Ardından gelen "No Time" ise Mark Hummel'in bir armonika ziyafeti. Üçüncü sırada Roy Milton'un "What Can I Do", Jump blues havasında bizi ister istemez dansa davet ediyor.
Al King'in 1966'da plak yaptığı "Everybody Ain't Your Friend" ile biraz duruluyor ve kendimiz blues'un dingin havasına bırakıyoruz. Enstrümantal olarak "Rock Alley" ile devam ediyoruz... Piccola'ın tenor solosu genzimi yakıyor, içimizi bir hoş ediyor ve tabi Robillard'ın inceden tınlayan ama tane tane gitarı içimiz bir hoş ediyor, ama be kardeşim o ne davuldur sanırsın tören bandosunda trampet çalıyor ama öyle güzel bir ritm tutturuyorki anlatılamaz. "You Played On My Piano" ile yeniden pistlere dönüyoruz. Wilson'un gönül telimizi titreten vokali ile ardından gelen Robillard'ın akışkan gitarının sonrasında James'in bariton saksafon solosu insana ağır ol da molla desinler der gibi.
.jpeg)
"Ain't Gonna Do It" ile albüm devam ediyor; bu sefer kahraman piyano ve öyle görkemli ki... "You Don't Know What You're Doin"e geldiğimizde ise Chris Cote'un vokaline bir kez daha hayranlık duyuyoruz. Bu parçanın bir başka özelliği de T - Bone Walker'a ait olması yani Robillard'ın gitar kahramanı ve bir çok caz , blues gitaristine ilham veren kişi olması.
Ve geliyoruz albümün finalinde yer alan "Just Chillin'"e. 10 dakikalık muhteşem bir parça. Klavyeci Bears'ın orguyla ortalığı sisli bir ortama sokan bu parçada Robillard'ın gitarına kendimizi veriyoruz, öyle dumanlı ve caz havasındaki geceyi hissederek noktalıyoruz.
Albüm bitiyor ama tadını hiç unutamıyoruz. Bunca hay huyun arasında dünyada kulak verilesi güzel şeyler de var dedirten bir albüm. Büyük ihtimal başka geceler de evimi canlı müzik yapılan bir bar havasına sokacak. Ama son olarak bir kaç kelam etmek isterim. Buyrun bakalım bir yol dinleyin... Duke Robillard usta bir gitarist kendi hayallerini her iki iki albümde de gerçekleştiriyor. Evet bu Robillard albümü ama aynı zamanda Cote'un ya da saksafoncu ya da piyanistin de albümü. Her yerde ben görüneyim demeden çıkması gereken yerde çıkıyor Robillard, ama bir o kadar da geriye çekilip diğer arkadaşlarına yer veriyor. Bu iş bir ekip çalışması. İşte blues ve cazdaki bu havayı çok seviyorum.
Teşekkürler Duke Robillard ve tabii ki s(caz). arkadaşları.
APTULİKA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder