"Done Come Too Far" ile tamamlanan resim ya da üçleme

 

Shemekia Copeland'ın yeni albümü "Done Come Too Far" cuma günü piyasaya çıktı ve şu an dinlemekteyim. Onu ilk kez Kent FM'de radyo programı yaptığım yıllarda duymuş ve sesine hayran olmuştum. Yani on ya da on beş yılı aşmış bir zaman dilimi. Müzik  hayatına adım attığında onun için Blues'un Kraliçesi Koko Taylor'ın taçını alan kişi tanımlarını yapacaklardı. Bu tanıma bizzat Koko Taylor'dan el alarak ulaşmıştı Shemekia Copeland ve aradan geçen sürede bu taçı hakkettiğini her geçen gün biraz daha kanıtladı. 

Ama...

Koko Taylor'ın taçı için ses yeter miydi?

sorusu hep aklımı kurcalıyordu.

Her şeye rağmen Koko Taylor ile Shemika Copeland'ın yerlerinin ayrı olduğunu düşünmüşümdür. Böyle bir taç paylaşımının bazı açılardan Copeland'a, bazı açılardan da Taylor'a haksızlık olduğunu düşünmüşümdür. Hele ki bundan on yıl öncesi bu tanımlamanın yapılması bile beni gıcık ediyordu. Copeland'ın sesine hayran olsam da Koko Taylor'ın isyankar yanını ve kadın haklarını savunan hep önemsemişimdir. Buna karşın ABD bayrağına sarınan ve Irak işgaline methiyeler düzen Copeland'ı bağdaştıramıyordum bir türlü. Ancak şimdi resme tümüyle baktığımda, hele ki yeni çıkan "Done Come Too Far" albümünü dinledikten sonra siyah insanın eleştirel yanını görünce , şimdi her şey yerine oturdu diyorum. 

 2018'de çıkan "America's Child" albümü ardından 2020'de gelen "Uncivil War" ve şimdi çıkan "Done Come Too Far" ile üçleme tamamlanıyor ve resim ortaya çıkıyor, adeta sis dağılıyor. 11 Eylül sonrası tipik bir Amerikalı için oluşan travmayla yaşanan Irak işgali güzellemesinin ardından şaşkına dönmemin etkisiyle "America's Child'ın kapağındaki bayrağa sarınmış görüntü beni yanıltsa da bu eleştirel bakışın başlangıcıymış. Ardından gelen "Uncivil War" ile siyahi insanın mücadelesine tarihi köklerinden giriş yapan Copeland üçlemenin sonunda resmi bu yeni albümle tamamlamış oluyor. 

 

Copeland, yeni albümü 'Done Come Too Far'da  Amerikan toplumunun güçlü ve bazen de öfkeli bir resmini çiziyor.  Albümün açılışında yer alan  "Too Far To Be Gone"da Amerika'daki siyah nüfusun dramını özetliyor. 

 "The Talk" isimli parçada ise ırkçı bir polisle başı belaya giren siyahi bir gencin annesinin söylemini getiriyor.   Shemekia Copeland  albüme adını veren  "Done Come Too Far"da  ironik bir yaklaşımla  bugünün Amerika'sını eleştirel bir gözle sunuyor.  "The Dolls Are Sleeping"de ise cinsel istismar konusuna dikkat çekiyor. 

 Dinlenilmemesi açıkcası büyük bir kayıp olacak bir sese sahip olan Shemikia Copeland, hayatta duruşu ile de öne çıkıyor. Bizden resim nasıl görülür bilinmez ama ABD'den bakılırsa bir hayli muhalif biri. Ve açıkcası şimdi Koko Taylor'ın taçını sesi ile birlikte duruşuyla da tamamlıyor. 

Aptulika