Günlük Değil GÜNDELİK 0026

Bu hafta sonu uzun metrajlı film gibiydi. Cumartesi sabahı başka bir başlangıç, cumadan kalan tasarıların kırıntısı ile başlayan sabah ve öğleye doğru morallenerek çalışmaya koyulma, hem de zevkle. İşte bu sırada gelen ev sahibinin telefonuyla evsel mevzular. İki dört yüzden dörtbine çıkan kiraya yeni zamla bir anda onbeş bin istemesi vesaire derken bozulan moral. Bu mevzu dört aylık bir konu ve o gün yaşanan artçısı ve iki ay sonra zaten çıkacağım. Yani ev arama vesaire. Bu da kolay değil hani... yaşadığım semtte kiralar yedibin (kümes tipi), dokuz bin (baraka), onbeş bin (nefis rutubetli), yirmibin (kulübe)... yok mu arttıran! Var leynn kafam kızıyor işte benden de elli bin... Yetmez mi. Ne bu be!

Neyse Cumartesi öğleden sonramın içine edilse de akşama doğru aziz dostum Geronimo ile güzel bir işe adım attık. Pazar sabahı bu güzel haberi sizlerle paylaşmak için kahvaltıdan sonra bir film izleyip ardından keyifle oturayım klavyenin başına bu güzel haberi sizlere sunayım diyordum ki saat 11.00'e doğru Dadal'dan gelen bir telefonla kötü haberi alacaktım. Latif'i kaybetmiştik. Latif Demirci çizgilerinin olmadığı bir yaşam nasıl olacaktı ki? Dergi sabahlamaları aklıma geldi ilkin. Bu yaz sıcağında her şey donmuştu artık. 

Şimdi gecenin bir yarısında pazarı nihayete erdirirken masamın üzerinde yeni çıkan albümlerin notlarında dinlediklerim ve dinlemeye başlayacaklarım. Çizmek, yazmak ve dinlemek: Bizim işimiz bu... Kim yazdıklarımızı okur, Kim çizdiklerimize bakar, Kim çaldıklarımızı dinler? Bilemiyorum. Aslında pek de umursamıyorum artık sadece paylaşmam gerektiğini biliyorum.  

APTULİKA

6 Haziran 2022

saat: 00:00