Bonnie Raitt'in yeni albümü "Just Like That..." bir müzik eseri olmanın yanısıra içinde bol bol öykülerin de anlatıldığı bir çalışma. Zaten blues'un olmazsa olmazı öyküsüdür ve bunların da yaşanmışlıktan çıkıyor olmasıdır.
Açık konuşmam gerekirse eski rock gruplarının şaşalı turneleri, eskiyi yaldızlayan yeni albümlerinden artık gına geldi. Yeni rock gruplarını da artık bilmiyorum (var mıdır yok mudur onu da bilmiyorum...) Son zamanlarda blues ve blues rock albümlerini (buna southern de giriyor tabii ki) takip etmek daha hoşuma gidiyor. Hem yeni yeni isimler çıkıyor hem de eskiler naftalinli imajlarının arkasına gizlenmiyorlar.
Bu hafta Bonnie Raitt'in yeni albümünü görünce, hiç vakit kaybetmeden dinlemeye koyulacaktım. Raitt, blues tarzı içinde müzisyendir ama rock, pop, country dinleyicisini de fazlasıyla enterese etmiştir. Hani olayı rock gruplarına getirirsek, etrafınızda sizi saran "baba gruplar" vardır ama bir zaman gelir hiç o vasfı uygun görmediğiniz sade bir grup veya müzisyen yıllar sonra sizi etkisi altına alır. Benim için Bonnie Raitt de "aynen böyle"dir.
Bonnie Raitt'in yeni albümü "Just Like That..." bir müzik eseri olmanın yanısıra içinde bol bol öykülerin de anlatıldığı bir çalışma. Zaten blues'un olmazsa olmazı öyküsüdür ve bunların da yaşanmışlıktan çıkıyor olmasıdır. Bu seferki buluşmada Bonnie Raitt, pandemi döneminde kaybettiği arkadaşlarının acısı ve üzüntüsü üzerine yoğunlaşmış. Albümde yer alan "Livin' for the Ones" sanatçının ruh halini , "Eskisi gibi olamayacağız galiba..." diyerek özetliyor. Yakın arkadaşı ve albümlerinde de çalıştığı John Prine bu pandemi döneminde kaybetmişti. Gene daha önceki çalışmalarında yer alan Toots Hibbert'i de COVİD benzeri semptomlar sonucu kaybetmişti. Bu yüzden Toots'un "Love So Strong" çalışmasına da bu yeni albümde yer vermiş.
Bu albüm pandemi sonucu yitirilen dostları anlatan konsept bir albüm değil ama çok farklı dünyalara değen öyküleri bünyesinde barındırıyor. Özellikle albüme ismini veren "Livin' for the Ones", oğlunun ölümü için kendini suçlayan bir anne anlatılıyor. Anne, oğlunun kalbinin nakil yoluyla bir yabancının yaşamasına neden olduğu için teselli buluyor.
Albümde bir başka can alıcı öykü de "Down The Hall" parçasında. Hapisanede iyi halden dolayı bir bakımevinde çalışan bir hükümlünün gözünden ölümü bekleyen yaşlılar anlatılıyor.
Şimdi de öyküleri bir kenara bırakıp, albümün tayfalarını yazalım bir kalemde...
Ricky Fataar - davul
Kenny Greenberg - elektro gitar
James "Hutch" Hutchinson - bas
George Marinelli - elektro gitar
Glenn Patscha - piyano
Bonnie Raitt - slide gitar, vokal
Glenn Patscha'nın harikulade org solosuyla "Waiting for You to Blow", benim albümdeki ilk favorilerimden. Bunun yanısıra Bonnie Raitt'in slide gitarınını tadına vardığımız "Blame It On Me"'yi de es geçemem hani.
APTULİKA
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder