ALBERT KING - “I'll Play the Blues for You” (1972)

Albert King’in 1972 yılında çıkan, yedinci stüdyo albümü. Prodüktörlüğünü Allen Jones and Henry Bush’ın üstlendiği albüm Stax Records etiketiyle yayınlanmıştı.

Albert King – Elektro gitar ve vokal

The Memphis Horns – nefesli enstrumanlar

The Bar-Kays & The Movement  grubu eşlik etmiş

1 - "I'll Play The Blues for You, Pts. 1-2" (Jerry Beach) – 7:20

Albert King’in bu parçasını ilk dinlediğimde dikkatimi çeken şey, soloya girerken müsade isteyen “excuse me” sözü olmuştu. Müsade istedikten sonra yeni bir vokalist katılıyormuş gibi gitarın solosu gelir. Bu duyguyu güçlendiren Albert King ‘in “Uh”, “Woaw”, “Hı”, “Uvvh” , “Yeah Baby” gibisinden gitar solosunun arasına yerleşen nidaları bir tür düet halini almaktadır. Ama bu bir düetten çok arka planda nefeslilerden oluşan bir müzik eşliğinde gitar sanki bir vokalmiş gibi yer alıyor. King de bu görüntüye bakarak “Eh”, “Hadi bakalım”, “Öyle mi” diyen bir adam rolü üstleniyor. Bu uzun soloya çok güzel bir yabancılaştırma ve tiyatral hava katıyor.

Buna benzer örnekleri enstrümanı ile konuşan geleneksel müzikçilerimizde de görebiliriz. Bizde daha çok roman müziklerinde de olan bu tavır, doğaçlama fikrine açık  yerel müziklerde daha çok da flamenko’da görülür.

2 -"Little Brother (Make a Way)" (Henry Bush, J. Jones, Clifton William Smith) – 2:49

Soul tarzının  ve soul vokalinin en güzel örneklerinden biri. Bunu destekleyen klavyenin akıcılığı, bas gitarın ritmik yürüyüşü ve geri vokaller soul’u fazlasıyla hissettiriyor.

3 -"Breaking up Somebody's Home" (Timothy Jackson, Raymond Matthews) – 7:19

İlk parçadaki gibi gitarı konuşturma tavrını burada da görüyoruz.

4 -"High Cost of Loving" (Sherwin Hamlett, Allen A. Jones) – 2:56

Bu albümün çıktığı dönemlerde radyolarda sıkçca çalınmış bir parça. Albümün geniş kesimlerle buluşması bu parça sayesinde olmuş.

5 - "I'll Be Doggone" (Pete Moore, Smokey Robinson, Marvin Tarplin) – 5:41

Marvin Gaye tonunda bu parça soul’un tüm verilerini hissettiriyor. Stüdyoda kaydedilen bu parçaya konser havası vermek için dinleyici efektleri katılmış. Bir ara seyirci ile Albert King’in atışması James Brown tadına ulaşmış. Parça 70’li yılların soul’unun bir prototipi olsa da King’in gitarı elektrikli havasıyla farklılığını ortaya koyuyor.

6 -"Answer to the Laundromat Blues" (Albert King) – 4:37

Soul ve R&B fikirlerin hakimiyetini korusa da bugün aşina olduğumuz Albert King’in blues rock tadının hissedildiği bir parça.

7 -"Don't Burn Down the Bridge ('Cause You Might Wanna Come Back Across)" (J. Jones, Carl Wells) – 5:07

Albert King’in gitar tadını hissettiren bir çalışma.

8 - "Angel of Mercy" (Homer Banks, Raymond Jackson) – 4:20

Klasik blues kalıplarında albümün finaline oturan parça.

Albert King için kısa dipnotlar

·      Lucy isminde Gibson Flying V kullanır.

·      Solaktır. Hendrix gibi sağlak gitarı ters çevirip, sol elle çalar.

·      Müziğinde funk etkisi, soul kuvvetlidir.Buna rağmen bu tarzın elemanlarından gitar tonuyla ayrılır.

·      Stevie Ray Vaughan, Gary Moore, Jimi Hendrix gibi gitaristleri etkilemiştir.

·      Davul da çalıyor. Jimmy Reed’in albümlerinde davulcu olarak yer almıştır.